1. الفاتحة 2. البقرة 3. آل عمران 4. النساء 5. المائدة 6. الأنعام 7. الأعراف 8. الأنفال 9. التوبة 10. يونس 11. هود 12. يوسف 13. الرعد 14. إبراهيم 15. الحجر 16. النحل 17. الإسراء 18. الكهف 19. مريم 20. طه 21. الأنبياء 22. الحج 23. المؤمنون 24. النور 25. الفرقان 26. الشعراء 27. النمل 28. القصص 29. العنكبوت 30. الروم 31. لقمان 32. السجدة 33. الأحزاب 34. سبأ 35. فاطر 36. يس 37. الصافات 38. ص 39. الزمر 40. غافر 41. فصلت 42. الشورى 43. الزخرف 44. الدخان 45. الجاثية 46. الأحقاف 47. محمد 48. الفتح 49. الحجرات 50. ق 51. الذاريات 52. الطور 53. النجم 54. القمر 55. الرحمن 56. الواقعة 57. الحديد 58. المجادلة 59. الحشر 60. الممتحنة 61. الصف 62. الجمعة 63. المنافقون 64. التغابن 65. الطلاق 66. التحريم 67. الملك 68. القلم 69. الحاقة 70. المعارج 71. نوح 72. الجن 73. المزمل 74. المدثر 75. القيامة 76. الإنسان 77. المرسلات 78. النبأ 79. النازعات 80. عبس 81. التكوير 82. الانفطار 83. المطففين 84. الانشقاق 85. البروج 86. الطارق 87. الأعلى 88. الغاشية 89. الفجر 90. البلد 91. الشمس 92. الليل 93. الضحى 94. الشرح 95. التين 96. العلق 97. القدر 98. البينة 99. الزلزلة 100. العاديات 101. القارعة 102. التكاثر 103. العصر 104. الهمزة 105. الفيل 106. قريش 107. الماعون 108. الكوثر 109. الكافرون 110. النصر 111. المسد 112. الإخلاص 113. الفلق 114. الناس
تعداد آیات: 109
تفسير 10. يونس آية 10
Number of verses: 109
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيم
دَعْوَاهُمْ فِيهَا سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَتَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ ۚ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ 10
گفتار (و دعای) آنها در بهشت این است که: «خداوندا، منزهی تو!» و تحیّت آنها در آنجا: سلام؛ و آخرین سخنشان این است که: «حمد، مخصوص پروردگار عالمیان است!»

ترجمه
دعا و نیایش آنان در بهشت، «سبحانك اللّهم» (خدایا تو پاك و منزّهى) است و درودشان در آنجا سلام است و پایان نیایش آنان، «الحمد للّه ربّ العالمین» (سپاس و ستایش مخصوص خداست) مى‏باشد.

نکته ها
«سلام»، كلام اهل بهشت است و در بهشت، سلام فضاى همه جا را پر مى‏كند: سلام از سوى خداوند، «سلام قولاً من ربٍّ رحیم» [223] ، سلام از سوى فرشتگان «سلام علیكم طبتم» [224] ، و سلام از سوى بهشتیان نسبت به هم. [225] «الاّ قیلاً سلاماً سلاماً» [226]
«الحمد للّه»، كلام انبیا و اولیاست. حضرت نوح علیه السلام پس از نجات از قوم ظالم، «الحمد للّه» گفت، [227] و ابراهیم علیه السلام نیز خدا را حمد كرد كه در سنّ پیرى اسماعیل واسحاق را به او بخشیده است. [228] «الحمد للّه» سخن مؤمنان [229] و كلام بهشتیان است.
در حدیث آمده است: اهل بهشت با كلمه‏ى «سبحانك اللّهم» مسئولین پذیرایى را صدا مى‏زنند، آنان نیز فورى حاضر شده، خواسته‏ى اهل بهشت را تأمین مى‏كنند. [230]
در حدیث است: هرگاه بنده‏اى مشغول تمجید خدا باشد و از سؤال كردن از او غافل شود، خداوند بیش از آنچه با دعا كردن به او مى‏داد، عطا مى‏كند. [231]


223) یس، 58.
224) زمر، 73.
225) تفسیر مراغى .
226) واقعه، 26.
227) مؤمنون، 28.
228) ابراهیم، 39.
229) اعراف، 43.
230) تفسیر نورالثقلین.
231) تفسیر روح‏المعانى.

پيام ها
1- یاد خدا تنها در دنیا نیست، آخرت هم جاى ذكر الهى است. «سبحانك اللّهم»
2- انسان به جایى مى‏رسد كه دعا و خواسته‏اش هم تمجید پروردگار مى‏شود. «دعواهم فیها سبحانك» و این تسبیح وتمجید آنان را كامیاب مى‏سازد.
3- مؤمنان، در برابر صفات الهى مى‏گویند: «سبحانك»، در برابر سایر مؤمنان مى‏گویند:«سلام» ودر مقابل كامیابى از نعمت‏هاى الهى مى‏گویند:«الحمدللَّه»
4- مؤمن، عاشق خداست. بهشت ولذّت‏هاى بهشتى هم او را از یاد محبوب باز نمى‏دارد، بلكه در همه چیز، لطف و قدرت خدا را مى‏بیند. «سبحانك اللّهم، الحمد للّه»
5 - آغاز سخن مؤمنان با «سبحان اللّه» وپایان آن با «الحمدللَّه» مى‏باشد. (از عبارت «آخر دعواهم ان الحمدللَّه» استفاده مى‏شود كه اوّل سخن آنان «سبحانك الّلهم» است)

Copyright 2015 almubin.com