ترجمه
بدرستى كه ابراهیم، بردبار و صاحب آه و ناله و اهل توبه و انابه بود.
(امّا از آنجا كه فرمان قهر الهى در مورد قوم لوط حتمى بود، لذا فرشتگان در پاسخ به تقاضاى شفاعت و تأخیر در عذاب به او گفتند:) اى ابراهیم! از این (تقاضا) صرف‌نظر كن، كه به تحقیق فرمان قهر پروردگارت صادر شده و قطعاً عذاب غیر قابل برگشت به سراغ آنهاخواهد آمد.
نکته ها
در آیهى 74، حضرت ابراهیمعلیه السلام با فرشتگان در بارهى عذاب قوم لوط جدال كرد، در آیهى 76 مىفرماید: اى ابراهیم! از این جدال و اصرار دستبردار. در میان این دو آیه كه به جدال ابراهیمعلیه السلام و تذكّر خداوند به او اشاره مىكند، براى حفظ شخصیّت و مقام او و اینكه جدال او تنها بر اساس دلسوزى براى امّت است، نه انكار و یا چیز دیگر، در آیهى 75 مىفرماید: ابراهیمعلیه السلام حلیم و اوّاه و مُنیب است.
پيام ها
1- انبیا، دلسوزترین رهبران جامعهى بشرى هستند، و با حلم و ناله وانابه، براى نجات مردم تلاش مىكنند. «حلیم اوّاه منیب»
2- تذكّرات باید با حفظ مقام و شخصیّت افراد همراه باشد. «ان ابراهیم لحلیم اوّاه منیب»
3- شفاعت ابراهیم براى مردم، قبل از اطلاع او به قطعى شدن عذاب بوده است. «قد جاء امر ربّك»
4- عذاب الهى نیز در مسیر تربیت انسان است. «امر ربّك»
5 - گاهى شفاعت انبیا هم پذیرفته نمىشود. زمانى كه فرمان حتمى خداوند صادر شد، هیچ مقامى نمىتواند مانع آن شود. «یا ابراهیم اعرض عن هذا»