ترجمه
و آنچه از قرآن فرو مى‏فرستیم، مایه‏ى شفا(ى دل) و رحمتى براى مؤمنان است و ستمگران را جز خسران نمى‏افزاید.

نکته ها
كلمه‏ى «مِن» در «من‏القرآن»، به معناى «بعض» نیست تا دلالت كند بر اینكه بعضى از قسمت‏هاى قرآن شفاست، بلكه بیان مى‏كند كه هر آنچه از قرآن كریم نازل مى‏شود، شفابخش است.
با آنكه قرآن براى هدایتِ همه است؛ «هُدىً للنّاس»(199) ولى تنها كسانى از این نور بهره مى‏برند كه پنجره‏ى روح خود را به سوى آن باز كنند و لجاجت و عناد را كنار گذاشته، با روحى سالم به سراغ قرآن روند؛ «هُدىً للمتّقین»(200) و لذا لجوجانِ بیماردل را جز خسارت نمى‏افزاید. مانند باران كه وقتى بر مردارى ببارد، بوى تعفّن برخیزد، هر چند باران زلال و پاك است.
استدلال قرآن، ركود فكرى را شفا مى‏دهد؛ موعظه‏ى قرآن، قساوت را درمان مى‏كند؛ تاریخ قرآن تحیّر را برطرف مى‏سازد؛ زیبایى آهنگ و فصاحتش روح فرارى را جذب مى‏كند؛ قوانین و احكامش عادات خرافى را ریشه كن مى‏سازد؛ تلاوت و تدبر در آن، بیمارى غفلت را شفا مى‏بخشد؛ تبرّك به آن، امراض جسمى را شفا مى‏دهد و رهنمودهاى آن، تاریكى‏ها را روشن مى‏كند.
شفاى قرآن با شفاى داروهاى مادّى تفاوت‏هاى زیادى دارد. داروى قرآن، ضررى را به دنبال ندارد، كهنه نمى‏شود و تاریخ مصرف ندارد. شفا یافته‏ى قرآن عامل شفاى دیگران مى‏شود. در نسخه‏ى شفاى قرآن اشتباه نیست، همیشه و در اختیار همه است، طبیب این دارو، هم ما را مى‏شناسد، هم دوستمان دارد و هم نتیجه‏ى نسخه‏اش ابدى است، نسخه و داروى او هم مشابه ندارد.
حضرت على علیه السلام مى‏فرماید: «فانّ القرآن شفاءٌ من اكبر داء و هوالكفر و النفاق و الغى و الضلال»(201)، قرآن درمان بزرگ‏ترین دردهاست كه كفر و نفاق و گمراهى باشد.
خداوند رحمت را بر خود لازم نموده است: «كتب على نفسه الرحمة»(202) و پیامبرش را براى جهانیان، رحمت قرار داده است، «رحمة للعالمین»(203) هم امّتش نسبت به هم رحمت دارند، «رحماء بینهم»(204) و هم كتابش رحمت است. «شفاء و رحمة»

پيام ها
1- چون قرآن از جانب خدایى است كه خالق بشر و فطرتِ اوست، قوانین آن نیز با فطرت مطابق و نجات دهنده‏ى اوست. «شفاء»
2- آنچه از سوى خداى رحمان و رحیم باشد، رحمت است. «رحمة للمؤمنین»
3- چون كافران به اوامر و نواهى قرآن عمل نمى‏كنند، نزول هر دستور، جرمشان را بیشتر و خسارتشان را افزون‏تر مى‏سازد. «لایزیدالظالمین الا خساراً»