ترجمه
و آنگاه كه هدایت به سراغ مردم آمد، چیزى مردم را از ایمان آوردن بازنداشت، جز آنكه گفتند: آیا خداوند، بشرى را به عنوان پیامبر، برانگیخته است؟

نکته ها
كسانى كه داراى منطق درستى نیستند، نقطه‏ى قوّت را نقطه ضعف مى‏پندارند. انسان بودنِ پیامبر نقطه‏ى قوّت است، نه ضعف. چون به خاطر داشتن غرائز و امیال و مشكلات، درد انسان‏ها را درك مى‏كند و مى‏تواند الگوى عملى باشد و نسخه‏ى مفیدى ارائه بدهد.
بر طبق آیات قرآن، بهانه‏هاى كفّار براى ایمان نیاوردن، از این قرار است:
الف: چرا انبیا انسان‏هایى همچون ما هستند؟
پاسخ: بهترین نوع تبلیغ آن است كه همراه با نمونه‏ى عملى و ارائه الگو باشد.
ب: اگر بناست انسانى پیامبر باشد، چرا فلانى از فلان خانواده یا شهر نباشد؟
پاسخ: تقسیمات مردم براساس خیال و معیارهاى مادّى است، امّا نزول و دریافت وحى لیاقت مى‏خواهد.
ج: چرا خود ما پیامبر نباشیم؟
پاسخ: نبوّت مقامى بس والا، حتّى برتر از مقام فرشتگان است و هر انسانى با هر سابقه‏اى سزاوار پیامبرى نیست.
د: چرا فرشتگان برخود ما فرود نمى‏آیند؟
پاسخ: نزول فرشته بر كسانى است كه سابقه انحراف و گناهى نداشته باشند وگرنه هر روز دروغ و انحرافى را به نام وحى براى مردم مى‏آورند.

پيام ها
1- كفّار، بهانه‏جو و بى‏منطقند. بهانه‏ى كفّار این بود كه چرا پیامبر بشرى همانند آنهاست. «ما منع...»
2- پیامبران براى هدایت و تربیت مردم، به سراغ آنان مى‏رفتند. «جائهم الهُدى»
3- شخصیّت و كرامت انسان، چون براى انسان جاهلى ناشناخته بود، مى‏پنداشت كه انسان لایق نبوّت نیست. «بَشَراً رسولا»