ترجمه
كسى (به نام آصِف‏بن بَرخیا) كه به بخشى از كتاب (الهى) آگاهى داشت (سلیمان) گفت: من آن (تخت) را قبل از آن كه پلكِ چشمت بهم بخورد نزد تو مى‏آورم. (سلیمان پذیرفت و او تخت را آورد.) همین كه (سلیمان) آن (تخت) را نزد خود مستقرّ دید، (به جاى غرور وتكبّر) گفت: این (توانایى وزیر من كه مقدارى از علم كتاب و اسم اعظم را مى‏داند،) از لطف پروردگار من است، تا مرا (با این نعمت‏ها) بیازماید كه آیا شكرگزارم یا كفران مى‏كنم؟ و هر كس شكر كند، قطعاً به سود خویش شكر ورزیده و هر كس كفران نماید (به ضرر خویش گام نهاده، زیرا) پروردگار من (از شكر مردم) بى‏نیاز و كریم است. (بى‏نیازى و كرامت، براى خداوند ذاتى است و هرگز وابسته به شكر یا كفران كسى نیست).
(سلیمان) گفت: تخت (ملكه) را برایش ناشناس گردانید، تا ببینم آیا پى‏مى‏برد یا از كسانى است كه پى نمى‏برند؟

نکته ها
كسى كه مقدارى از علم كتاب را مى‏دانست، «آصف‏بن بَرخیا» وزیر حضرت سلیمان و خواهر زاده‏ى او بود، چنانكه از امام هادى‏علیه السلام نیز نقل شده است.(52) و امام باقر علیه السلام فرمودند: اسم اعظم الهى هفتاد و سه حرف است كه آصف‏بن‏برخیا تنها با دانستن یك حرف چنین قدرت‏نمایى كرد.(53)
در این كه منظور از علم كتاب چیست؟ گفته‏اند: مراد از آن، یا آگاهى از كتب آسمانى یا لوح محفوظ و یا اسم اعظم است.
سؤال: «آصف‏بن بَرخیا» چگونه تخت را بدون اجازه‏ى صاحبش حركت داد و در آن تصرّف كرد؟
پاسخ: این كار به خاطر ولایت انبیا بر اموال مردم و اهمیّت ارشاد بلقیس و مردم او بوده است.
كفر چند نوع است: یكى انكار خدا و یكى كفران نعمت‏ها.
شكر خداوند، اقسامى دارد: شكر با زبان، با قلب و با عمل.
فضایل امیر مؤمنان و اهل‏بیت‏علیهم السلام‏
* در آیه‏ى مورد بحث مى‏فرماید: كسى كه بخشى از علم كتاب را داشت، گفت: اى سلیمان! قبل از به هم زدن پلك چشم، من تخت ملكه‏ى سبأ را از كشورش در این جا حاضر مى‏كنم. امّا در آیه‏ى آخر سوره‏ى رعد، خداوند به پیامبرش مى‏فرماید: كفّار، رسالت تورا قبول ندارند، به آنان بگو كافى است كه خداوند و كسى‏كه تمام علم كتاب را دارد، میان من و شما گواه باشد. در روایات مى‏خوانیم: مراد از كسى‏كه تمام علم كتاب را دارد، على‏بن ابى‏طالب‏علیهما السلام است. اگر كسى كه بخشى از علم كتاب را مى‏داند تخت بلقیس را در یك آن حاضر مى‏كند، پس كسى كه تمام علم كتاب را مى‏داند، در تمام عمر چه قدرتى دارد؟
* امام صادق‏علیه السلام مى‏فرماید: آگاهى كسى‏كه بخشى از علم را داشت، نسبت به علم على‏علیه السلام، مثل مقدار آبى است كه بر بال یك مگس باشد نسبت به دریا.(54)
* در روایات مى‏خوانیم: امام صادق‏علیه السلام به سینه‏ى مباركش اشاره كرد و فرمود: «و عندنا واللّه علم الكتاب كله» به خدا سوگند تمام علم كتاب نزد ما موجود است.(55)
* در روایات بسیارى مى‏خوانیم كه امامان معصوم‏علیهم السلام خارج از قید زمان و مكان در مناطقى حاضر مى‏شدند، مثلاً:
امام جوادعلیه السلام، در لحظه‏ى شهادت پدرش از مدینه به طوس رفت.
امام كاظم‏علیه السلام، از زندان بغداد بیرون آمد و در مدینه حاضر شد.
امام سجادعلیه السلام، در زمان اسارت، به كربلا رفت و بدن پدرش امام حسین‏علیه السلام، را دفن نمود.
امام حسین‏علیه السلام، قبل از شهادت، قبضه‏ى خاكى از كربلا برداشت و در مدینه به ام‏السّلمه داد.(56) بنابراین طىّ‏الارض و حركت برق‏آسا براى امامان سابقه دارد.

پيام ها
 1- در كابینه‏ى سلیمان، دانشمندترین چهره‏ها وجود داشتند. «عنده‏علم‏من‏الكتاب»
 2- انسان مى‏تواند بر طبیعت وقوانین طبیعى حاكم شود. «أنا آتیك»
 3- قدرت انسان مى‏تواند از جنّ بیشتر باشد. «عِفریت من الجنّ - الّذى عنده علم...»
 4- در مواردى باید قدرت خود را اظهار كرد. «أنَا آتیك»
 5 - علم منشأ قدرت است. با قدرت علمى مى‏توان به جاى شنیدن صدا و دیدن تصویر، خود اشیا و موجودات را جا به جا كرد. (در انسان، استعدادها، توانایى‏ها و اسرارى است كه تاكنون كشف نشده است). «أنَا آتیك»
 توانا بود هر كه دانا بود
ز دانش دل پیر بُرنا بود
 6- در واگذارى مأموریّت‏ها، مسارعه (سرعت عمل) یك امتیاز است. همان‏گونه كه در فروش، مزایده ودر خرید، مناقصه، عامل رقابت و ارزش است. «أنَا آتیك به قبل أن یرتدّ الیك طرفك»
 7- مدّعیان علم وقدرت، باید عملاً حرف خود را اثبات كنند. «فلمّا رآه مستقرّاً»
 8 - اولیاى خدا نعمت را از او مى‏دانند. «هذا من فضل ربّى»
 9- نعمت‏هاى الهى را حقّ خود ندانیم. «فضل ربّى»
 10- به علم و قدرت خود مغرور نشویم. «هذا من فضل ربّى»
 11- نعمت‏هاى الهى را به زبان آوریم. «هذا من فضل ربّى»
 12- دادن یا گرفتن نعمت‏ها براى رشد دادن ماست. «ربّى»
 13- نعمت‏هاى الهى وسیله‏ى بندگى و آزمایشند، نه كامیابى و لذّت‏جویى. «لیبلونى ءاشكر»
 14- انبیا نیز آزمایش مى‏شوند. «لیبلونى»
 15- انسان، مختار است، نه مجبور. «مَن شكر... و مَن كفر»
 16- انسان در گرو عمل خویش است. «و مَن شكر فانّما یشكُر لنفسه»
 17- خداوند به شكر ما نیاز ندارد. «مَن شكر... ومَن‏كفر فانّ ربّى غنى كریم»
نعمت‏هاى الهى برخاسته از فضل و لطف بى‏پایان اوست وحتى اگر ما ناسپاسى كنیم، او به مقتضاى ربوبیّت خود به ما لطف مى‏كند.
شكر نعمت، نعمتت افزون كند
كفر نعمت از كفت بیرون كند
18- در شیوه‏ى دعوت، تملّق ممنوع است. «و مَن كفر فانّ ربّى غنى»
 19- دارایى و سخاوت در كنار هم، ارزش است. «غنى كریم»
20- اولیاى خدا بر اموال مردم ولایت دارند. «نَكّروا لها»
21- گاهى براى آزمایش هوش، تغییر وتحوّل جایز است. «نكّروا لها... ننظر أتهتدى»