1. الفاتحة 2. البقرة 3. آل عمران 4. النساء 5. المائدة 6. الأنعام 7. الأعراف 8. الأنفال 9. التوبة 10. يونس 11. هود 12. يوسف 13. الرعد 14. إبراهيم 15. الحجر 16. النحل 17. الإسراء 18. الكهف 19. مريم 20. طه 21. الأنبياء 22. الحج 23. المؤمنون 24. النور 25. الفرقان 26. الشعراء 27. النمل 28. القصص 29. العنكبوت 30. الروم 31. لقمان 32. السجدة 33. الأحزاب 34. سبأ 35. فاطر 36. يس 37. الصافات 38. ص 39. الزمر 40. غافر 41. فصلت 42. الشورى 43. الزخرف 44. الدخان 45. الجاثية 46. الأحقاف 47. محمد 48. الفتح 49. الحجرات 50. ق 51. الذاريات 52. الطور 53. النجم 54. القمر 55. الرحمن 56. الواقعة 57. الحديد 58. المجادلة 59. الحشر 60. الممتحنة 61. الصف 62. الجمعة 63. المنافقون 64. التغابن 65. الطلاق 66. التحريم 67. الملك 68. القلم 69. الحاقة 70. المعارج 71. نوح 72. الجن 73. المزمل 74. المدثر 75. القيامة 76. الإنسان 77. المرسلات 78. النبأ 79. النازعات 80. عبس 81. التكوير 82. الانفطار 83. المطففين 84. الانشقاق 85. البروج 86. الطارق 87. الأعلى 88. الغاشية 89. الفجر 90. البلد 91. الشمس 92. الليل 93. الضحى 94. الشرح 95. التين 96. العلق 97. القدر 98. البينة 99. الزلزلة 100. العاديات 101. القارعة 102. التكاثر 103. العصر 104. الهمزة 105. الفيل 106. قريش 107. الماعون 108. الكوثر 109. الكافرون 110. النصر 111. المسد 112. الإخلاص 113. الفلق 114. الناس
تعداد آیات: 93
تفسير 27. النمل آية 82
Number of verses: 93
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيم
۞ وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لَا يُوقِنُونَ 82
و هنگامی که فرمان عذاب آنها رسد (و در آستانه رستاخیز قرار گیرند)، جنبنده‌ای را از زمین برای آنها خارج می‌کنیم که با آنان تکلّم می‌کند (و می‌گوید) که مردم به آیات ما ایمان نمی‌آوردند.

ترجمه
و هرگاه سخن (و وعده‏ى عذاب الهى) بر مردم حتمى شود، جنبنده‏اى را براى آنان از زمین بیرون آوریم تا با مردم سخن گوید، كه همانا مردم آیات ما را باور نمى‏كردند.

نکته ها
این آیه ظاهراً به جریان قبل از قیامت مربوط است كه هرگاه قهر خداوند بر مردم حتمى شد، خداى متعال، با قدرت خود موجود زنده‏اى را از زمین بیرون مى‏آورد، تا با مردم سخن گوید، و سخنش این است كه: مردم ایمان نمى‏آورند.
گرچه كلمه‏ى دابّة به غیر انسان گفته مى‏شود ولى بارها در قرآن، این كلمه در جایى به كار رفته كه شامل انسان نیز مى‏شود و از آن جا كه دابّه باید در موقعیّتى باشد كه حرفش نسبت به همه‏ى كفّار یك سند باشد، باید گفت: مراد از دابّه یك شخصیّت مهم است كه در روایات، به علىّ‏بن ابى‏طالب‏علیهما السلام تفسیر شده است.
شاید هر یك از اولیاى خدا كه در آخرالزّمان قیام و حركت فوق‏العاده‏اى انجام دهند و حقّ و باطل و مؤمن و كافر را از هم جدا سازند، نیز مشمول این آیه باشند. «واللّه العالم»
دابّة كیست و چیست؟
در آیه، قرائنى است كه نشان مى‏دهد این دابّة موجود بسیار مهمى است، زیرا:
 1. در آستانه‏ى قهر الهى ظاهر مى‏شود. «اذا وقع القول علیهم» اقتضاى سخنان مهم آن است كه از سرچشمه‏هاى مهم صادر شود.
 2. به نحو استثنایى پیدا مى‏شود. «اخرجنا... من‏الارض»
 3. حرف مى‏زند، «تكلّمهم» قضاوت مى‏كند و از آینده مردم خبر مى‏دهد. «انّ الناس كانوا...»
 4. حرف او همچون صوراسرافیل، آخرین سخن است. «اذا وقع القول»
 5. كلمه‏ى دابّة، با تنوین، نشانه‏ى عظمت و بزرگى این موجود است.
 6. آیه‏ى بعد، مربوط به رجعت است كه اولیاى خدا قبل از قیامت زنده مى‏شوند.
 7. آیه نمى‏گوید: «بآیات اللّه» بلكه مى‏گوید: «بآیاتنا» گویا نشانه‏هاى او همان نشانه‏هاى خداوند است.
جمع‏بندى میان این قرائن كه در ظاهر آیه است و روایات متعدّدى كه در تفاسیر آمده است، ما را به این حقیقت مى‏رساند كه بگوییم: مراد از «دابّة من الارض»، حضرت‏علىّ علیه السلام است. اوست كه لایق است حرف آخر را بگوید وبر پیشانى بعضى، مهر عدم ایمان بزند واز آینده شوم گمراهان خبر دهد.
دو سؤال:
 1. آیا كلمه‏ى دابّه، مخصوص جنبنده‏هاى غیر انسانى نیست؟
 پاسخ: خیر، در قرآن بارها كلمه‏ى دابّه به كار رفته كه شامل انسان نیز مى‏شود، نظیر «و ما من دابّة فى الارض الاّ على اللّه رزقها»(90)
 2. آیا اطلاق كلمه‏ى جنبنده بر حضرت على‏علیه السلام توهین به آن حضرت نیست؟
 پاسخ: هرگز؛ همان گونه كه اطلاق كلمه‏ى «بَشر» بر پیامبر توهین نیست، و اطلاق كلمات «شى‏ء، عالم، نور و وجود» بر خداوند جایز است، لكن فرق است میان علم، نور و وجود خداوند با سایرین.


90) هود، 6.

Copyright 2015 almubin.com