ترجمه
پیامبرانى (را فرستادیم) كه بشارت دهنده و بیم دهنده بودند، تا پس از پیامبران، براى مردم بر خداوند حجّتى نباشد و خداوند همواره شكستناپذیر و حكیم است.
نکته ها
این آیه، كلّیات دعوت انبیا و شیوهى كار و هدف از بعثت آنان را بیان مىكند.
عقل همچون وحى، حجّت الهى است، ولى چون مدار ادراكاتش محدود است، به تنهایى كافى نیست و حجّت تمام نیست. لذا انبیا از دانستنىهاى غیبى و ملكوتى و اخروى كه دست عقل از آن كوتاه است خبر مىدهند.
قرآن در جاى دیگر مىفرماید: «و لو انا اهلكناهم بعذاب من قبله لقالوا ربنا لولا ارسلت الینا رسولاً»[430] اگر ما پیش از فرستادن رسولان، عذابشان كنیم، مىگویند: چرا براى ما رسولى بیانگر و هشدار دهنده نفرستادى؟
430) طه، 134.
پيام ها
1- شیوه تبلیغ انبیا بر دو محور بیم و امید استوار است. «مبشّرین و منذرین»
2- فلسفهى بعثت پیامبران، اتمام حجّت خدا بر مردم است، تا نگویند: رهبر و راهنما نداشتیم و نمىدانستیم. «لئلا یكون للناس على اللّه حجّة»
3- انبیا از نظر صفات شخصى و جسمى، و سوابق زندگى و موقعیّت اجتماعى، سیاسى و خانوادگى، و نیز از جهت داشتن معجزه، بیان صریح و برخوردارى از امدادهاى غیبى، باید در مرحلهاى باشند كه كسى نتواند در هیچ زمینه بهانهاى بر آنان بگیرد. «لئلایكون للناس علىاللّه حجّة بعد الرسل»
4- چون خداوند عزیز وحكیم است، هیچ كس حجّتى بر او ندارد.«عزیزاًحكیما»