ترجمه
دو دریا(ى شور و شیرین) را روان ساخت كه به هم مى‏رسند.
(اما) میان آن دو فاصله‏اى قرار داد كه به هم تجاوز نكنند.
 پس كدام یك از نعمت‏هاى پروردگارتان را انكار مى‏كنید؟
 از هر دو (دریا)، مروارید و مرجان بیرون مى‏آید،
پس كدام یك ازنعمت‏هاى پروردگارتان را انكار مى‏كنید؟
 و در دریا، كشتى‏هاى ساخته شده همانند كوه، براى اوست.
پس كدام یك از نعمت‏هاى پروردگارتان را انكار مى‏كنید؟

نکته ها
«مرج» به معناى رها ساختن است و «برزخ» به حدّ فاصل میان دو چیز گفته مى‏شود. «لؤلؤ» به معناى مرواریدى است كه درون صدف پرورش یابد و «مرجان»، هم به مرواریدهاى كوچك گفته مى‏شود و هم نوعى حیوان دریایى كه شبیه شاخه درخت است و صیّادان آن را صید مى‏كنند.
«بحر» به آب زیاد گفته مى‏شود، خواه دریا باشد یا رودخانه و مقصود از «بحرَین»، آب‏هاى شور و شیرین است. معمولاً آب رودخانه‏ها شیرین و آب دریاها شور است. چنانكه در آیات دیگر مى‏فرماید: «مایستوى البحران هذا عذبٌ فرات سائغ شرابه و هذا مِلح اُجاج»(77) دو دریا یكسان نیستند، یكى آبش گوارا، شیرین و نوشیدنش خوشگوار است و یكى شور و تلخ است. آب شور براى حفظ حیات جانداران دریایى است و آب شیرین براى حفظ حیات نباتات، گیاهان، انسان‏ها و حیوانات كه در خشكى زندگى مى‏كنند.
عبارتِ «مرَج البحرین» دو بار در قرآن آمده است: یك بار در سوره فرقان آیه 53 و یك بار در این سوره. در آنجا ابتدا از جهاد بزرگ با كفار سخن مى‏گوید. «لاتطع الكافرین و جاهدهم به جهاداً كبیراً» و به دنبال آن مى‏فرماید: «مرج البحرین هذا عذب فرات و هذا مِلحٌ اُجاج جَعَل بینهما برزخاً و حِجراً محجورا»  ولى در این سوره، ابتدا سخن از میزان و حساب و عدل است، «وضع المیزان - اقیموا الوزن - لاتخسروا المیزان»، و پس از آن مى‏فرماید: «مرج البحرین یلتقیان . بینهما برزخ لا یبغیان» یعنى آب شور و شیرین به هم تجاوز نمى‏كنند، زیرا عدم تجاوز با عدل تناسب بیشترى دارد. به دنبال آن مى‏فرماید: «یخرج منهما اللؤلؤ و المرجان» آرى اگر عدالت بود و تجاوزگرى نبود، زیبایى‏ها پیدا مى‏شوند.
دین اسلام، دین فطرى است و خداوند گرایش‏ها و نیازهاى فطرى بشر را تأمین كرده است، كه یكى از آنها گرایش به زیبایى و زینت است. آن هم گوهرى گرانبها همچون مروارید كه از دریا استخراج مى‏شود.
قرآن، در بیان سایر نعمت‏ها كلمه «لَه» را بكار نبرد، ولى در مورد كشتى فرمود: «و له الجوار» شاید به خاطر آن باشد تا بگوید ساخته دست شما نیز از اوست. زیرا فكر و طرح و قدرت جسمى شما براى ساخت و مواد و آثار آنها همگى از اوست.
هنگامى كه امام على‏علیه السلام این آیات را تلاوت فرمود: «یخرج منهما اللؤلؤ و المرجان» از آن حضرت پرسیدند: پس چرا شما از این نعمت‏ها استفاده نمى‏كنید؟ آن حضرت فرمود: خداوند بر رهبران عادل واجب كرده كه زندگى خود را چنان ساده و تنگ بگیرند كه فقر بر فقرا سخت نباشد.(78)
امام صادق‏علیه السلام در تفسیر آیه «مرج البحرین یلتقیان» فرمود: «علىّ و فاطمةعلیهما السلام بحران عمیقان، لایبغى احدهما على صاحبه، یخرج منهما اللؤلؤ و المرجان، الحسن و الحسین‏علیهما السلام»(79) على و فاطمه‏علیهما السلام دو دریاى عمیق‏اند كه هیچ‏یك بر دیگر تجاوز نمى‏كند و از این دو دریا، لؤلؤ و مرجانى چون حسن و حسین‏علیهما السلام خارج مى‏شود.

پيام ها
 1- هستى كلاس توحید است؛ آسمان و زمین و دریایش. «و السّماء رفعها... والارض وضعها... مرج البحرین...»
 2- دریا، براى همه انسان‏ها و جنّیان نعمت است، گرچه همه در كنار دریا زندگى نمى‏كنند. «مرج البحرین... فباىّ آلاء ربّكما»
 3- آثار قدرت خدا و برترى اراده او بر همه چیز هویداست. آب دریاى شور با آب دریاى شیرین تلاقى و برخورد مى‏كند، از كنار هم مى‏گذرند و در یكدیگر داخل نمى‏شوند. «بینهما برزخ لایبغیان»
 4- بهره‏بردارى از نعمت‏ها، نیاز به تلاش و كوشش دارد. «یخرج منهما اللؤلؤ...»
 5 - آب و خاك، بستر و منبع تأمین نیازهاى بشر است. «فیها فاكهة و النخل... و الحب ذو العصف...یخرج منهما اللؤلؤ و المرجان»
 6- نقش دریا در حمل و نقل مسافر و بار، به عنوان معبرى رایگان و آماده و وسیع و گسترده، از دیرباز مورد توجّه بشر بوده است و خداوند در این آیات، انسان را به آن توجّه مى‏دهد. «الجوار المنشئات فى البحر كالاعلام»
 7- نعمت دریا و آفریده‏هاى آن، از نعمت‏هاى بزرگى است كه خداوند، تكذیب كننده آن را سرزنش مى‏كند. جمله «فباىّ آلاء ربّكما تكذّبان» سه بار در این آیات تكرار شده است.