ترجمه
و (به یاد آور) زمانى كه مخالفان (دست به دعا برداشته) گفتند: خدایا! اگر این (اسلام و قرآن) همان حقِّ از جانب تو است، پس بر ما از آسمان سنگهایى بباران یا عذابى دردناك براى ما بیاور.
نکته ها
اینگونه نفرینها، یا از شدّت تعصّب و لجاجت است، یا براى عوامفریبى است. بر خود نفرین مىكنند تا مردم سادهدل احساس كنند كه آنان حقّ هستند و اسلام، باطل است.
پس از تعیین حضرت على علیه السلام به امامت از سوى پیامبر اكرم صلى الله علیه وآله كه به فرمان خداوند در غدیر خم انجام شد و حضرت فرمودند: «مَن كنت مولاه فهذا علىّ مولاه»، نعمانبن حارث كه از منافقان بود، نزد پیامبر آمده و گفت: ما را به توحید، نبوّت، جهاد، حج، روزه، نماز و زكات، دستور دادى پذیرفتیم، حالا هم این جوان را امام ما قرار دادهاى؟! پیامبر صلى الله علیه وآله فرمود: به فرمان خدا بود.
او از شدّت ناراحتى به خود نفرین كرد و در نفرین، از همین آیه اقتباس كرد. [505] امّا هنوز چند قدمى برنداشته بود كه سنگى از آسمان بر سر او فرود آمد و او را به هلاكت رساند و آیات اوّل سوره معارج نازل گردید. [506] «سئل سائل بعذاب واقع»
505) الغدیر، ج 1، ص 239 تا 266، به نقل از 30 نفر از علماى اهل سنّت
506) تفسیر مجمع البیان
پيام ها
1- گاهى تقدّسنمایى و سوگند یادكردن، از حربههاى دشمن براى فریب مؤمنان است. «الّلهم...»
2- عناد و لجاجت، انسان را تا مرز رضایت به نابودى خویش پیش مىبرد. «فامطر علینا حجارة...»
3- برخى از مخالفان پیامبر، به خدا و تأثیر او در هستى و اثر داشتن دعا معتقد بودند. «الّلهم ان كان... امطر علینا... او ائتنا...»