ترجمه
وهنگامى كه ضررى به انسان برسد، در حالى كه به پهلو خوابیده یا نشسته و یا ایستاده است، ما را مىخواند، ولى چون ضرر را از او برطرف ساختیم، چنان به راه خود مىرود كه گویى هرگز ما را براى گرفتارى كه به وى رسیده بود، نخوانده است! اینگونه براى اسرافكاران، عملكردشان زیبا جلوه مىكند.
نکته ها
بارها خداوند از ناسپاسى انسان گِله كرده كه در هنگام اضطرار و سختى خدا را مىخواند، ولى پس از حلّ مشكل، از خدا غافل مىشود و او را فراموش مىكند.
پيام ها
1- ایمان به خداوند، در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ، عامل بیدارى این وجدان وفطرت خداجوى اوست. «مسّ الانسان الضّر دعانا»
2- آنان كه دعا و نیایش موسمى دارند، مورد انتقاد وكارشان بىارزش است. «مس الانسان الضّر دعانا»
3- دعا در هر حال جایز است؛ ایستاده، نشسته یا خوابیده. «جنبه، قاعداً، قائماً»
4- نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است. «دعانا... كشفنا»
5 - رفاه، زمینهى غفلت است. «فلمّا كشفنا عنه مرّ كان لم یدعنا»
6- انسان، ناسپاس است. «مرّ كان لم یدعنا»
7- آنان كه خدا را فراموش كنند، زندگى مادّى در نظرشان زیبا جلوه مىكند. «زیّن للمسرفین»
8 - فراموش كردن الطاف خداوند، نوعى اسراف است. «مرّ... للمسرفین»
9- هر كس در رفاه، غافل ودر گرفتارى دعا كند، مسرف است. «مسّ الانسان الضّر دعانا... فلمّا كشفنا عنه مرّ... زیّن للمسرفین»
10- مرفّهان، از خودراضىاند. «زیّن للمسرفین ما كانوا یعملون»