ترجمه
پس هنگامى كه بر كشتى سوار شوند (و خطر را احساس كنند،) خدا را با اخلاص مى‏خوانند (و غیر او را فراموش مى‏كنند) پس همین كه (خداوند) آنان را به سوى خشكى رساند و نجات داد، باز ناگاه به شرك بر مى‏گردند.

نکته ها
سؤال: مادّیون در تحلیل خود، براى ریشه‏ى ایمان، مسأله‏ى ترس را مطرح مى‏كنند و مى‏گویند: سرچشمه‏ى مذهب ترس است. انسانى كه بترسد، در كودكى به مادر و در بزرگسالى به قدرتى موهوم به نام خدا پناه مى‏برد. آیا این آیه كه مى‏گوید: بعضى مردم، هنگام احساس خطر و غرق شدن، خدا را مى‏خوانند، نظریّه‏ى آنان را تأیید نمى‏كند؟
 پاسخ: این آیه مى‏فرماید: توجّه به خدا به هنگام ترس است، نه آنكه اصل وجود خدا، مولود ترس است. مثلاً ما به هنگام دیدن سگ و احساس خطر، رو به سنگ مى‏رویم؛ امّا این، بدان معنا نیست كه اصل سنگ به خاطر سگ به وجود آمده باشد. وجود قدرتى لایزال در هستى، امرى فطرى است كه به هنگام حوادث، مورد توجّه انسان واقع مى‏شود.

پيام ها
1- ترس، غبارهاى غفلت را برطرف و فطرت‏خداجویى را بیدار مى‏كند. «فاذا ركبوا... دعوا اللّه...»
 2- ایمان نباید موسمى و مقطعى باشد. «فلمّا نجّاهم... یشركون»
 3- زمین و زمان، مثال‏هاى قرآن را كهنه نمى‏كند. كشتى‏سوارى در طول تاریخ بشر بوده است. «فاذا ركبوا فى الفلك...»
 4- مهم‏تر از اخلاص، حفظ آن است. «مخلصین - اذا هم یشركون»
 5 - دعاى خالصانه، مستجاب است. «دعوا اللّه مخلصین... فلمّا نجّاهم» (پس از دعا، حرف «فاء» در «فلمّا»، نشانه‏ى استجابت دعا مى‏باشد)
 6- نجات از مشكلات وحوادث، راهى است براى شكر نه شرك.«اذا هم‏یشركون»