ترجمه
او خدایى است كه معبودى جز او نیست، به غیب و شهود آگاه است. او مهربان و بخشنده است.
نکته ها
در روایات، براى تلاوت آیات آخر سوره حشر، سفارش بسیار شده و بركات گوناگونى براى آن بیان گردیده كه از جمله آن، بخشیده شدن گناهان و رسیدن به مرز مقام شهید است.
احتمال مىرود كه انسان در میان اسمایى كه در این آیات(22-24) آمده است، به اسم اعظم دست پیدا كند، زیرا در این آیات، حدود پانزده و یا با عنایتى، هجده صفت از صفات الهى آمده است كه هر كدام نشانگر كمالات بى انتهاى اوست.
معبود واقعى، وجودى است كه علم و رحمت و قداست و عزّت و قدرت و عظمت و احاطه كامل را داشته باشد و چون این صفات مخصوص خداوند است، پس معبودى جز او نیست.
در قرآن هر كجا غیب و شهود كنار هم آمده، ابتدا غیب آمده و سپس شهود و این اشاره است یا به اهمیّت آن یا به كثرت موارد آن.
امام صادقعلیه السلام فرمود: «الغیب ما لم یكن و الشهادة ما قد كان»(61) غیب آن است كه واقع نشده و شهود آن است كه وجود یافته است.
پيام ها
1- یكتایى و یگانگى، اولین و مهمترین اصل در صفات الهى است. «هو اللّه الّذى لا اله الاّ هو»
2- او كه همه به دنبال اویند، خداست. «هو اللّه»
3- علم خداوند به غیب و شهود یكسان است. «عالم الغیب و الشّهادة»
4- با اینكه خداوند همه چیز را مىداند، «عالم الغیب و الشّهادة» ولى با رحمت با بندگان برخورد مىكند. اگر علم او بیمآور است، رحمت او امیدبخش است و در تربیت، انسان باید بین بیم و امید باشد. «الرّحمن الرّحیم»
5 - هر موجودى جز خداى یكتا، فاقد علم و رحمت گسترده است. «هو... عالم الغیب... هو الرحمن الرحیم»